മഴ
മഴ പെയ്യാൻ തുടങ്ങി. മണ്ണിന്റെ ഗന്ധം എങ്ങും പരന്നൂ.
ലച്ചു മുറ്റത്തേക്ക് ഓടി ഇറങ്ങി, ആഹ്ലാദത്തോടെ മഴ നനയാൻ തുടങ്ങി.
"ലച്ചു മഴ നനയരുത്, വേഗം കയറി വാ " മുത്തശ്ശി വരാന്തയിൽ നിന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
"ഞാൻ ഇപ്പോ വരാം അമ്മുമ്മേ " ലച്ചു
മഴ ശക്തിയായി പെയ്യാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ലച്ചു വീട്ടിനുള്ളിലേക്ക് കയറി...
മുത്തശ്ശി അവളുടെ തലയൊക്കെ തുടച് കൊടുത്തു.
"അമ്മുമ്മേ എന്റെ അമ്മയും എന്നെ പോലെ ആയിരുന്നോ " ലച്ചു
ലച്ചുവിന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് അറിയാതെ അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.
അവർ അതെ എന്ന അർഥത്തിൽ മൂളി.
അവരുടെ ചിന്തകൾ 6 വർഷം മുന്നോട്ട് പോയി.
രാവിലെ സമയം 8 ആയി.
"പാറു നീ ഇത് വരെ റെഡി ആയില്ലേ " അമ്മ
"കഴിഞ്ഞ് അമ്മേ ദാ വരുന്നൂ " പാറു
അവൾ പെട്ടെന്ന് റെഡി ആയി താഴേക്ക് ചെന്നു.
"പെട്ടെന്ന് കഴിക്ക് സമയം ആയി. നിനക്ക് കോളേജിൽ പോണ്ടേ " അമ്മ
"കഴിക്കുവാ അമ്മേ " പാറു
ആഹാരം ഒക്കെ കഴിച്ചു അമ്മയോട് യാത്ര പറഞ്ഞു അവൾ കോളേജിലേക്ക് പോയി.....
"സമയം ഏറെ ആയി. പാറു ഇത് എവിടെ പോയി ഇരിക്കുവാ" എന്നും പറഞ്ഞു അവർ ഫോൺ എടുത്തു നമ്പർ dial ചെയ്തു.
ഫോൺ കണക്ട് ആവുന്നില്ല.
സമയം കടന്നു പോയിക്കൊണ്ടേ ഇരിന്നു. പാറുവിനെ മാത്രം കണ്ടില്ലാ.
പല ഇടത്തും അന്വേഷിച്ചു. അവളുടെ കൂടെ പഠിക്കുന്ന കുട്ടികൾക്ക് പോലും ഒന്നും അറിയില്ല. നാട്ടിൽ പല ഇടത്തും സംസാര വിശയമായി. പലതും പറഞ്ഞു ഉണ്ടാക്കാൻ തുടങ്ങി.
ദിവസങ്ങളും മാസങ്ങളും കടന്നു പോയി.
ഒരു ദിവസം രാത്രി. വീട്ടിൽ കാളിങ് ബെൽ അടിക്കുന്ന കേട്ടാണ് അവർ വാതിൽ തുറന്നത്.
ലൈറ്റ് ഇട്ട് വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ അവിടെ എങ്ങും ആരെയും കാണുന്നില്ലാ. തിരിഞ്ഞ് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് തറയിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു മാസം പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ കണ്ടത്.
കുഞ്ഞു നല്ല ഉറക്കത്തിൽ ആണ്. കുഞ്ഞിനെ ആവരണം ചെയ്ത തുണിയിൽ നിന്നും ഒരു വെള്ള കടലാസ് കിട്ടി.
അതെന്താണെന്ന് അറിയാൻ അവർ പെട്ടെന്ന് പേപ്പർ തുറന്നു വായിക്കാൻ തുടങ്ങി.
"അമ്മേ ഇത് ഞാൻ ആണ് പാറു. എന്നോട് അമ്മ ക്ഷമിക്കണം. ഞാൻ നിങ്ങളെ ഒത്തിരി വിഷമിപ്പിച്ചു. ആരോടും പറയാതെ അയാളെ വിശ്വസിച്ചു എന്നെ സ്നേഹിച്ചവരെ എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു ഞാൻ പോയി".......
............................................................
............................................................
വായിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ
അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറയാൻ തുടങ്ങി.
"എനിക്ക് ഒരു കാര്യം മാത്രേ പറയാൻ ഉള്ളൂ. ഇത് എന്റെ മകൾ ആണ് ലച്ചു. അവളെ നിങ്ങൾ നന്നായി നോക്കണം. ഇനി ഇങ്ങോട്ട് തിരിച്ചു വരാൻ പറ്റുമോ എന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ല.
അമ്മ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം. എന്നെ വെറുക്കരുത് "
ഓർമ്മകൾ വർഷങ്ങൾ പിന്നിട്ടപ്പോൾ മഴയോടൊപ്പം അവരുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞൊഴുകി.........
✍️𝑻𝒉𝒂𝒔𝒍𝒆𝒆𝒎𝒂 𝑺𝒂𝒕𝒉𝒂𝒓💞
മഴ പെയ്യാൻ തുടങ്ങി. മണ്ണിന്റെ ഗന്ധം എങ്ങും പരന്നൂ.
ലച്ചു മുറ്റത്തേക്ക് ഓടി ഇറങ്ങി, ആഹ്ലാദത്തോടെ മഴ നനയാൻ തുടങ്ങി.
"ലച്ചു മഴ നനയരുത്, വേഗം കയറി വാ " മുത്തശ്ശി വരാന്തയിൽ നിന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
"ഞാൻ ഇപ്പോ വരാം അമ്മുമ്മേ " ലച്ചു
മഴ ശക്തിയായി പെയ്യാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ലച്ചു വീട്ടിനുള്ളിലേക്ക് കയറി...
മുത്തശ്ശി അവളുടെ തലയൊക്കെ തുടച് കൊടുത്തു.
"അമ്മുമ്മേ എന്റെ അമ്മയും എന്നെ പോലെ ആയിരുന്നോ " ലച്ചു
ലച്ചുവിന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് അറിയാതെ അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.
അവർ അതെ എന്ന അർഥത്തിൽ മൂളി.
അവരുടെ ചിന്തകൾ 6 വർഷം മുന്നോട്ട് പോയി.
രാവിലെ സമയം 8 ആയി.
"പാറു നീ ഇത് വരെ റെഡി ആയില്ലേ " അമ്മ
"കഴിഞ്ഞ് അമ്മേ ദാ വരുന്നൂ " പാറു
അവൾ പെട്ടെന്ന് റെഡി ആയി താഴേക്ക് ചെന്നു.
"പെട്ടെന്ന് കഴിക്ക് സമയം ആയി. നിനക്ക് കോളേജിൽ പോണ്ടേ " അമ്മ
"കഴിക്കുവാ അമ്മേ " പാറു
ആഹാരം ഒക്കെ കഴിച്ചു അമ്മയോട് യാത്ര പറഞ്ഞു അവൾ കോളേജിലേക്ക് പോയി.....
"സമയം ഏറെ ആയി. പാറു ഇത് എവിടെ പോയി ഇരിക്കുവാ" എന്നും പറഞ്ഞു അവർ ഫോൺ എടുത്തു നമ്പർ dial ചെയ്തു.
ഫോൺ കണക്ട് ആവുന്നില്ല.
സമയം കടന്നു പോയിക്കൊണ്ടേ ഇരിന്നു. പാറുവിനെ മാത്രം കണ്ടില്ലാ.
പല ഇടത്തും അന്വേഷിച്ചു. അവളുടെ കൂടെ പഠിക്കുന്ന കുട്ടികൾക്ക് പോലും ഒന്നും അറിയില്ല. നാട്ടിൽ പല ഇടത്തും സംസാര വിശയമായി. പലതും പറഞ്ഞു ഉണ്ടാക്കാൻ തുടങ്ങി.
ദിവസങ്ങളും മാസങ്ങളും കടന്നു പോയി.
ഒരു ദിവസം രാത്രി. വീട്ടിൽ കാളിങ് ബെൽ അടിക്കുന്ന കേട്ടാണ് അവർ വാതിൽ തുറന്നത്.
ലൈറ്റ് ഇട്ട് വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ അവിടെ എങ്ങും ആരെയും കാണുന്നില്ലാ. തിരിഞ്ഞ് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് തറയിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു മാസം പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെ കണ്ടത്.
കുഞ്ഞു നല്ല ഉറക്കത്തിൽ ആണ്. കുഞ്ഞിനെ ആവരണം ചെയ്ത തുണിയിൽ നിന്നും ഒരു വെള്ള കടലാസ് കിട്ടി.
അതെന്താണെന്ന് അറിയാൻ അവർ പെട്ടെന്ന് പേപ്പർ തുറന്നു വായിക്കാൻ തുടങ്ങി.
"അമ്മേ ഇത് ഞാൻ ആണ് പാറു. എന്നോട് അമ്മ ക്ഷമിക്കണം. ഞാൻ നിങ്ങളെ ഒത്തിരി വിഷമിപ്പിച്ചു. ആരോടും പറയാതെ അയാളെ വിശ്വസിച്ചു എന്നെ സ്നേഹിച്ചവരെ എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു ഞാൻ പോയി".......
............................................................
............................................................
വായിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ
അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറയാൻ തുടങ്ങി.
"എനിക്ക് ഒരു കാര്യം മാത്രേ പറയാൻ ഉള്ളൂ. ഇത് എന്റെ മകൾ ആണ് ലച്ചു. അവളെ നിങ്ങൾ നന്നായി നോക്കണം. ഇനി ഇങ്ങോട്ട് തിരിച്ചു വരാൻ പറ്റുമോ എന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ല.
അമ്മ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം. എന്നെ വെറുക്കരുത് "
ഓർമ്മകൾ വർഷങ്ങൾ പിന്നിട്ടപ്പോൾ മഴയോടൊപ്പം അവരുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞൊഴുകി.........
✍️𝑻𝒉𝒂𝒔𝒍𝒆𝒆𝒎𝒂 𝑺𝒂𝒕𝒉𝒂𝒓💞